Талын худаг бүхэн тэнгэр ширтэх газрын мэлмий болохоор хурмаст түүнд нүүрээ үзэж, царайгаа засдаг гэнэм. Идээ цагааныхаа дээдийг барин нүүдэл тосдог монгол заншил ундарга тасрахгүй гүн хар усанд нь шингэсэн мэт өег нүнжигтэй санагдана.

Бүртийн үүлгүй тэнгэрийн дор талын элгэнд царил дугаргаж, халуун наранд боорцог мэт шарагдан энэхүү худгийг гаргасан тэр нэгэн "зөрүүд" эрийн холч ухаанд цэн тогоруу бишрэн мөргөж, өвдөг сөгдөн усыг нь үнсэх юм.

Болжмор ундаалах шүүдэргүй талд рашаан ундрааж, нохой чулуудах юмгүй газраас авдрын чинээ чулуу гарган хаясан тэр хүний нэрийг хэнэггүй тал өвөртөө нууж, аальгүйхэн зэрэглээ уралдуулж наадах нь ур бүтээхээсээ өмнө гарынхаа үсгийг зурчих гээд байдаг хүмүүсийг ичиглэж байх шиг санагдана.